استئونکروز زانو چیست؟ درمان و علائم سیاه شدن استخوان پا

استئونکروز زانو، درمان نکروز با سلولهای بنیادی و علائم سیاه شدن استخوان زانو با اختلال در خونرسانی زانو، منجر به نکروز پا و مرگ بافت های استخوانی می شود و به دو بخش جداگانه تقسیم می شود:

• استئونکروز خودبه خودی زانو یا SPONK
• استئونکروز ثانویه زانو

هم چنین استئونکروز پساتراتروسکوپی، فرم نادر دیگری از استئونکروز زانو است که بر روی بیماران تحت عمل جراحی زانو تاثیر می گذارد.

در استئونکروز، خونریزی و تورم بین غضروف و استخوان سابکاندرال گسترش یافته و منجر به فروپاشی بافت ها می شود. در نهایت این عمل موجب اختلال در عملکرد زانو شده و سبب بروز زانو درد می شود.

به طور کلی، زانو دومین محل شایع برای ابتلا به استئونکروز است و به مراتب کمتر از استئونکروز لگن اتفاق می افتد.  دلیل اصلی این بیماری به طور دقیق مشخص نیست، با این حال به نظر می رسد استئونکروز زانو حدود 10 درصد موارد استئونکروز را تشکیل می دهد.

 

علت استئونکروز زانو

علت به وجود آمدن هردو نوع استئونکروز زانو، یعنی استئونکروز خودبه خودی زانو و استئونکروز ثانویه، هنوز مشخص نیست. برخی تحقیقات نشان می دهد که منیسک زانو یا گوژ بودن غضروف های زانو، نقش مهمی در توسعه این بیماری دارد. این تحقیقات نشان می دهد که پارگی غضروف کرونا یا هلالی، سبب افزایش فشار و تماس شده و می تواند باعث شکستگی های نامطلوب در غصروف ها و صفحات استخوان سابکاندرال شده و سبب استئونکروز خودبه خودی زانو شود.

دلیل دیگر برای استئونکروز خودبه خودی زانو یا SPONK، می تواند وارد آمدن آسیب یا تروما باشد. معمولا زنان سالخورده که دارای پوکی استخوان هستند بیشتر از سایرین دچار این عارضه می شوند. پوکی استخوان افراد را در معرض آسیب های ترومایی و میکروارگانیسمی بیشتر قرار می دهد و می تواند سبب جمع شدن مایع در فضای مغزاستخوان شود. ادم داخلی نیز می تواند سبب ایجاد فشار در محفظه مغز استخوان شده و به نوبه خود منجر به ایسکمی و نکروز شود.

یکی دیگر از علل احتمالی، ممکن است ترازی بین عروق و استخوان سابکاندرال باشد که می تواند منجر به ایسکمی استخوانی و ادم پس از آن باشد. ادم نیز به نوبه خود منجر به افزایش فشار بین استخوانی شده، که خود می تواند گردش خون را ضعیف کرده و موجب بدتر شدن ایسکمی و نکروز شود.

گرچه علت استئونکروز ثانویه زانو نامشخص است، اما برخی عوامل می توانند موجب بروز بیشتر این عارضه شوند. مانند:

• استفاده از کورتیکواستروئید ها
• سوء مصرف الکل
• بیماری سیکل سلولی
• لوپوس ارتیماتیک سیستمیک
• بیماری barotrauma
• بیماری گوچه

یکی از احتمالات دیگر برای بروز استئونکروز ثانویه زانو، قطع میکروواسکولار استخوان سابکاندرال است که می تواند سبب انفارکتوس شود. بروز این اختلالات در نهایت منجر به ادم در مغزاستخوان شده و در ترازی با گردش خون ضعیف، موجب ایسکمی و نکروز در زانو می شود.

هم چنین مکانیسمی که کورتیکواستروئیدها سبب کمک به استئونکروز می شوند نیز هنوز نامشخص است. یک فرضیه بر این است که افزایش اندازه سلول های چربی موجود در مغزاستخوان، باعث کاهش گردش خون شده و منجر به ایسکمی می شود. دیگر دلایل ممکن می تواند به علت اتئوپاتوژنز، کواگولوپاتی، آمبولی چربی و تشکیل ترومبوز باشند.

 

تشخیص های افتراقی

در بسیاری از موارد استئونکروز زانو، با استئوکاندریت دیساکنس، کبودی استخوان، استئوآرتریت اولیه، استئوپنی گذرا زانو، و پز انزرین بورسیت اشتباه گرفته می شود. بنابراین شناسایی دقیق و درست استئونکروز زانو و هم چنین تمایز نوع SPONK آن و نوع ثانویه، اهمیت فراوانی در درمان آن دارد.

 

تشخیص استئونکروز زانو

تشخیص بر اساس علائم بالینی و یافته های حاصل از تصویربرداری به وسیله رادیوگرافی یا دیگر روش های تصویربرداری انجام می شود. معاینه فیزیکی و بررسی سابقه کامل بیمار و بررسی عوامل بروز نیز در تشخیص استئونکروز زانو کمک می کند.

 

درمان استئونکروز زانو

 

درمان طبی

گزینه های درمان برای استئونکروز زانو، عمل جراحی و همچنین درمان های غیرفعال است. در مواردی که استئونکروز زانو در هر دونوع تشخیص داده شده اما بیمار هنوز دچار علائم چندانی نیست ، می توان بیماری را بدون نیاز به عمل جراحی درمان کرد. گزینه های درمان برای هریک از انواع استئونکروز زانو متفاوت است.

 

درمان استئونکروز خودبه خودی زانو

نشان داده شده است که درمان های غیرفعال برای استئونکروز خودبه خودی زانو، معمولا نتایج خوبی دارد. درمان شامل انجام اقدامات محافظه کارانه مانند کنترل وزن و استفاده از عصا برای کم کردن فشار بر زانو، استفاده از ضددرد ها و داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، و فیزیوتراپی است که بر تقویت عضلات چهارسر ران و همسترینگ تمرکز داشته و به این ترتیب می تواند فشار را از روی زانو کاهش دهد.

 

درمان استئونکروز ثانویه زانو

درمان های غیرفعال برای این نوع از استئونکروز معمولا نتیجه چندان مطلوبی ندارد و اکثر افراد دارای استئونکروز ثانویه زانو، در نهایت نیازمند به انجام عمل جراحی و آرتروپلاسی هستند.

 

درمان با عمل جراحی

بررسی روش های مربوط به حفظ مفصل در بیماران مبتلا به استئونکروز زانو نشان داده است که فشرده سازی مغزاستخوان و هسته با جراحی زانو قبل از فروپاشی آن می تواند در درمان موثر باشد.

 

آرتروسکوپی

دبریدمان آرتروسکوپی، روش دیگری برای درمان استئونکروز زانو است که با از بین بردن انحنا و گوژی در بیماران دارای استئونکروز خودبه خودی، که انحنا موجب بروز یا تشدید بیماری شده، سبب بهبود وضعیت بیماری می شود. البته آرتروسکوپی به خودی خود بیماری را درمان نمی کند و از نظر برخی از متخصصین بحث برانگیز است چراکه می تواند سبب فشار درونی بیشتر نیز بشود.

 

فشرده سازی هسته

هدف اصلی در این درمان فشرده سازی هسته برای بهبود گردش خون است. البته این روش نیازمند تحقیقات و مطالعات بیشتری برای مشاهده اثربخشی است.

 

آرتروپلاستی unicondylar زانو

آرتروپلاستی unicondylar زانو، معمولا در بیماران دارای استئونکروز خودبه خودی به خوبی پاسخ می دهد اما برای استئونکروز ثانویه توصیه نمی شود.

 

آرتروپلاستی کامل زانو

آرتروپلاستی زانو در مراحل آخر بیماری و زمانی که علائم شدید باشند و بیماری به درمان های دیگر پاسخگو نباشد انجام می شود. آرتروپلاستی کامل زانو شامل مداخله ای برای تغییرات دژنراتیو است.

 

SOURCE: emedicine.medscape.com