چه چیزی باید درباره شکستگی های اسپیرال دانست؟ 2022

شکستگی های اسپیرال از انواع شکستگی های استخوانی هستند که وقتی استخوان طولانی توسط یک نیروی پیچش شکسته می شود رخ می دهد.

معمولاً برای بهبودی از شکستگی های اسپیرال ، ترکیبی از جراحی ، استراحت و فیزیوتراپی لازم است.

شکستگی اسپیرال چیست؟

این نوع شکستگی وقتی اتفاق می افتد که استخوان بلند به وسیله نیروی پیچش یا ضربه شکسته شود.

استخوان های بلند استخوان هایی از بدن هستند که طول آنها طولانی تر از سایر استخوان ها است. بیشتر شکستگی های اسپیرال شامل درگیری استخوان های بلند پاها مانند استخوان ران و فیبولا می باشد.

این آسیب همچنین می تواند استخوان های طولانی بازوها ، از جمله humerus و اولنا را درگیر کند.

شکستگی های اسپیرال معمولاً صدمات جدی است و خطراتی را به همراه دارد.

هنگامی که استخوان های بلند بر روی یک زاویه شکسته می شوند ، اغلب به دو قسمت جدا می شوند که هم تراز نیستند و دارای لبه های زبر و ناهموار هستند. این شکستگی می تواند باعث شود که استخوان ها به راحتی بهم جوش نخورد.

شکستگی های اسپیرال گاهی به عنوان پیچ خوردگی نیز شناخته می شوند.

علت

هر چیزی که استرس یا نیروی پیچشی زیادی روی استخوان بلند وارد کند ، می تواند باعث شکستگی اسپیرال شود. اما برخی از احساسات ، فعالیت ها و شرایط خاص باعث بروز این مشکل می شود.

دلایل شکستگی اسپیرال خوردگی شامل موارد زیر است:

آسیب دیدگی در اسکی یا اسنوبورد ، هنگامی که ساق پا با قرار گرفتن در یک اسکیت یا اسنوبورد اسکی پیچیده می شود در حالی که بقیه پا به حرکت خود ادامه می دهد.

مصدومیت در فوتبال ، به ویژه هنگامی که دو بازیکن به یکدیگر برخورد می کنند.

صدمات کشتی که در پا ، مچ پا و یا بازوها به دلیل پیچ و تاب بوجود می آید.

تصادفات وسایل نقلیه و موتور سیکلت

تصادفات با دوچرخه زمین خوردن و جایجایی سریعا

گر بازو یا پای کودک تهاجمی تکان خورده باشد.

پایین آمدن از پله ها یا شیب و برخورد با موانع ثابت مانند سنگ ها یا درختانی که می توانند بازو یا پا را از قسمت دیگر بدن دور کنند.

خشونت جسمی ، هنگامی که بازو یا پای فرد به زور پیچیده شده است.

صدمات ماشین آلات

علائم

شکستگی های اسپیرال می تواند بسیار دردناک باشد. علائم دیگری که معمولاً با آسیب همراه است شامل موارد زیر است:

غش یا از دست دادن آگاهی

عدم توانایی در قرار دادن وزن روی استخوان آسیب دیده

از دست دادن احساس و کنترل در قسمت تحتانی پا یا بازو ، خصوصاً در پاها و دست ها

عدم توانایی در صاف کردن یا کامل کشیدن پا یا بازو

علائم کبودی

التهاب یا قرمزی و تورم

از بین رفتن نبض در مچ پا یا مچ دست

تشخیص

پزشک معمولاً با بررسی آسیب دیدگی ، به طور بالقوه سعی در صاف کردن یا خم کردن استخوان آسیب دیده را آغاز می کند. آنها همچنین سؤالاتی را در مورد زمان و چگونگی جراحت و چگونگی درمان آن تاكنون خواهند پرسید.

آزمایشات دیگری که برای تشخیص شکستگی های اسپیرال استفاده می شود عبارتند از:

اشعه ایکس

اسکن CT

رادیوگرافی

آزمایش خون

بدون تصویربرداری مناسب ، می توان شکستگی اسپیرال را با نوع دیگری از شکستگی ، مانند شکستگی مورب اشتباه گرفت.

در اسکن ها و اشعه ایکس ، شکستگی اسپیرال قابل شناسایی است زیرا استخوان مانند یک میل لنگ به نظر می رسد.

درمان

درمان شکستگی اسپیرال بستگی به شدت شکستگی و آسیب دیدن بافت های اطراف و رگ های خونی دارد.

بلافاصله پس از آسیب دیدگی ، مهم است که مطمئن شوید هیچ وزنی روی شکستگی قرار نمی گیرد. در صورت امکان ، باید برای جلوگیری از آسیب بیشتر ، اسپلینت شود.

روی اندام درگیر شده باید کیسه یخ گذاشت تا جریان خون کاهش یافته و التهاب محدود شود.

یخ باید بیش از 10 دقیقه به طور هم زمان استفاده شود.

استامینوفن تنها داروی بدون نسخه است که در طول درمان اولیه برای شکستگی توصیه می شود. داروهای ضد التهابی توانایی لخته شدن خون را تضعیف می کند و ممکن است خونریزی داخلی را بدتر کنند.

فرد نباید بلافاصله پس از شکستگی چیزی بخورد یا بنوشد ، زیرا ممکن است نیاز به عمل جراحی باشد.

تمام شکستگی ها نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارند. تماس با شماره اورژانس برای درخواست آمبولانس بهترین راه برای مراجعه به بیمارستان بدون آسیب دیدگی بیشتر است.

عمل جراحی

بیشتر شکستگی های اسپیرال نیاز به عمل جراحی و بیهوشی عمومی دارند. در مواردی که آسیب دیدگی شدید نیست و استخوان کاملاً جدا نشده باشد ، ممکن است درمان با استفاده از بی حسی موضعی انجام شود.

اگر دو انتهای استخوان از هم جدا شوند ، یک عمل جراحی لازم خواهد بود.

در این روش ، جراحان معمولاً برای برطرف کردن شکستگی ، پوست را برش می دهند. آنها سپس کل ناحیه را معاینه می کنند و به دنبال بررسی قسمت های شکسته استخوان ، رگ های خونی آسیب دیده و آسیب ها به بافت قبل از ترمیم هستند.

در صورت لزوم ، استخوان با استفاده از پین ، پیچ یا میله متصل می شود تا اتصال استخوان ها در حین بهبود ، هم تراز باشد. اگر استخوان جدا نشده باشد جراحان استخوان را از طریق پوست به سمت تراز صحیح هدایت می كنند.

درمان بعد از جراحی

پس از عمل جراحی اغلب از اسپلینت برای تصحیح موقعیت انتهای استخوان استفاده می شود. اسپلینت به راحتی قابل تنظیم است.

برای چند هفته اول بهبودی ، استخوان های شکسته باید کاملاً بی حرکتی باشند یا از حرکت آنها جلوگیری شود. یک بریس ممکن است بعد از چند هفته جایگزین شود ، زیرا می توان بریس را برای تمیز کردن ، فیزیوتراپی و معاینه جدا کرد. برای محدود کردن وزن قرار داده شده روی اندام ممکن است یک ویلچر ، عصا یا واکر نیز لازم باشد.

برای 48 ساعت اول بعد از اعمال اسپلینت باید اندام را به کمک کمپرس یخ خنک کرده و به صورت دوره ایی در طول روز اندام در ارتفاع قرار داشته باشد.

داروها برای کمک به مدیریت درد تجویز می شوند. پزشک به طور معمول برای جلوگیری از عفونت نیز آنتی بیوتیک تجویز می کند.

شروع فعالیت های تحمل وزن ممکن است 4 تا 6 هفته پس از آسیب باشد. با این حال ، در موارد شدید ، اغلب 12 هفته یا بیشتر طول می کشد تا استخوان بتواند فعالیت خود را شروع کند. وسایل کمک کننده مانند میله ها و پین ها معمولاً بین 3 تا 6 ماه بعد از عمل برداشته می شوند.

حتی بعد از برداشتن بریس ، اکثر مردم هنوز هم نیاز به محدود کردن حرکت در اندام آسیب دیده دارند. در مورد آسیب دیدگی پا ، از واکر یا عصا ممکن است برای چند هفته یا چند ماه پس از برداشتن بریس استفاده شود.

درمجموع ، بهبودی کامل شکستگی اسپیرال ، اغلب بین 4 تا 6 ماه طول می کشد. صدمات شدید ممکن است تا 18 ماه برای درمان به زمان نیاز داشته باشند.

عوارض

در صورت عدم درمان ، یک شکستگی می تواند تهدید کننده زندگی باشد. شکستگی های اسپیرال همچنین خطر ایجاد شرایط خطرناک برای سلامتی را افزایش می دهند. عوارض همچنین می توانند در حین عمل ایجاد شوند.

عوارض شایع مربوط به شکستگی های اسپیرال عبارتند از:

آسیب به عروق خونی و عصب

آسیب به عضله

عفونت ، از جمله پوکی استخوان یا عفونت مزمن استخوان عمیق

سپسیس

ناهنجاری در بدن ، هنگامی که استخوان بهبود نیابد یا به طور صحیح بهبود نیابد.

آمبولی ریوی ، هنگامی که لخته خون شل می شود و وارد ریه ها می شود.

پیشگیری و عوامل خطر

هیچ راه واقعی برای جلوگیری از شکستگی اسپیرال وجود ندارد. بیشتر افراد صدمات ناشی را از حادثه یا فعالیت های ورزشی تجربه می کنند.

با این وجود ، عواملی در نظر گرفته شده است که احتمال شکستگی استخوان را افزایش می دهد.

عوامل خطر شناخته شده در مورد شکستگی ها عبارتند از:

آسیب قبلی استخوان

بیماری استخوانی

سوء تغذیه مزمن

سن

سطح فعالیت بدنی پایین

قرار گرفتن در معرض خشونت یا سوءاستفاده

عدم پوشیدن وسایل محافظ در ورزش هایی مانند فوتبال ، راگبی و اسنوبورد

سیگار کشیدن

آسیب عصبی یا بیماری

آسیب عضله

شرایط عصبی

شرایط ژنتیکی که بر شکل گیری و پایداری استخوان ها تأثیر می گذارد ، مانند پوکی استخوان

تولد زودرس

پوکی استخوان یا عفونت استخوانی

کمبود ویتامین C

کمبود ویتامین D

کمبود مس یا بیماری Menkes ،

یک بیماری مادرزادی موجود در بدو تولد

مصرف مشروبات الکلی

اجتناب ، جلوگیری یا کاهش این عوامل می تواند به نوبه خود خطر شکستگی اسپیرال را کاهش دهد.

Source: www.medicalnewstoday.com