پروتز کامل لگن چیست؟

پروتز کامل لگن ، تعویض مفصل آسیب دیده با مفصل مصنوعی در بیمارانی است که مفصل لگن به شدت آسیب دیده است. پروتز لگن شامل قسمت های اصلی ساخته شده از کبالت کروم یا تیتانیوم و  متشکل از اتصالات پلاستیکی ، فلزی یا سرامیکی است که در آنجا به آنها می پیوندند.

پروتز لگن به دو طریق می تواند به استخوان وصل شود. در بیماران مسن که کیفیت استخوان آنها خوب  نیست ، پروتز با فیلری بنام سیمان استخوان بر روی استخوان ثابت می شود. به این نوع پروتز، پروتز لگن سیمانی گفته می شود. در بیماران جوان تر که از کیفیت استخوانی خوبی دارند ، پروتزهای پوشانده شده با ماده متخلخل بسیار محکم در استخوان قرار داده می شوند و سپس استخوان بدن از طریق منافذ روی پروتز ثابت می شوند. به این نوع پروتز، پروتز بدون سیمان گفته می شود.

پروتز کامل لگن برای چه افرادی مناسب است؟

در بیمارانی که به دلیل آرتریت مفاصل لگن ، دررفتگی مفصل لگن ، شکستگی یا اختلال عروق آسیب دیده روش های درمانی دیگر (داروها ، فیزیوتراپی ، تزریق داخل مفصلی ، استفاده از عصا) مفید نبوده، پروتز لگن انجام می شود.

پروتز لگن در موارد درد شدید ، محدودیت حرکات  و در موارد کوتاه مدت که از فعالیت های روزمره زندگی جلوگیری می کند ، بهترین گزینه درمانی است. بهتر است بیمار بالای 60 سال باشد ، اما در صورت لزوم ممکن است برای بیماران جوان نیز اعمال شود (مثلاً آرتریت روماتوئید).

آخرین پیشرفت در پروتز لگن چیست؟

در پروتزهایی که برای اولین بار در سال 1960 انجام شد ، طی سال ها پیشرفت های چشمگیری در مواد ، فناوری و تکنیک های جراحی رخ داده است. امروزه به رابط هایی که قبلا فقط  از فلز و پلاستیک  تشکیل شده بود ، رابط های فلزی – فلزی و فلزی – سرامیکی اضافه شده است. این مواد جدید دارای خاصیت سایشی بالاتری هستند و انتظار می رود که از رابط های پلاستیکی دوام بیشتری داشته باشد. در حالی که طرح های اولیه پروتز لگن فقط امکان تثبیت با سیمان استخوانی را فراهم می کند ، امروزه پروتزهای لگن فاقد سیمان اضافه شده است. بنابراین ، امکان اتصال مستقیم پروتز به استخوان بدون نیاز به ماده پر کننده فراهم می شود.

با  تغییرات طراحی شده در اندازه و ساختار هندسی قسمت های پروتز لگن که باعث اتصال مفاصل با یکدیگر می شوند ، خطر دررفتگی پروتزها کاهش می یابد. این منجر به از بین رفتن برخی محدودیت ها در پروتزهای لگن طراحی شده قدیمی در طول فعالیت های روزمره شد.

تلاش های انجام شده در گذشته با برش های بسیار بزرگ تر و آسیب رساندن به گروه های بزرگ عضلانی ، امروزه با مراقبت از بافت های نرم دور لگن ، برش های کوچک تر قابل انجام است.  این امر بازگشت به فعالیت های روزمره زندگی بعد از عمل را تسهیل می کند.

پس از پروتز کامل لگن چه انتظاری باید داشته باشم؟

پس از عمل جراحی پروتز لگن ، درد لگن در بیشتر بیماران به طور کامل از بین می رود  و پیشرفت قابل توجهی در فعالیت های روزمره زندگی مانند پیاده روی و بالا و پایین رفتن از پله ها فراهم می شود. تنگی پا بین 3-2 سانتی متر از بین می رود.

انجام فعالیت هایی مانند دویدن ، پریدن و کارهای سنگین پس از پروتز مناسب نیست. این منجر به سایش زودرس پروتز خواهد شد. نشستن روی صندلی های کوتاه و انداختن پا روی یکدیگر  به خصوص در 6 ماه اول بعد از پروتز مناسب نیست. برای غذا خوردن هرگز نباید روی زمین بنشینید. چنین حرکات بیش از حد می تواند منجر به دررفتگی مفصل لگن و جراحی های مکرر شود. اگر نماز می خوانید ، باید با نشستن روی صندلی این کار را انجام دهید.

شما می توانید 8-6 هفته بعد از عمل رانندگی کنید ، اما صندلی راننده باید بالا باشد و مفصل لگن نباید بیش از حد خم شود. متخصص شما در این مورد به شما اطلاعات می دهد. هنگام خوابیدن به مدت  شش هفته باید یک بالش بین پاهای شما باشد. برخی از این محدودیت ها ممکن است در مورد   پروتز لگنی که به تازگی طراحی شده اند و دارای ساختارهای بزرگ سر هستند ، اعمال نگردد.

می توانید 6 هفته بعد از عمل پروتز ورزش هایی مانند شنا ، گلف ، پیاده روی و دوچرخه را انجام دهید. ورزش هایی مانند تنیس ، فوتبال ، بسکتبال مناسب نیستند.

آیا پروتز کامل لگن عمر دارد؟

قطعاتی که پروتز کامل لگن را تشکیل می دهند به دلیل اصطکاک ناشی از حرکات در طی زمان از بین می روند. پروتزها در برابر قطعات فلزی و پلاستیکی که در معرض ساییدگی قرار گرفته اند و بسیار کوچک و قابل مشاهده نیستند ، از استخوانی که به آنها متصل شده اند ، جدا می شوند. این منجر به شل شدن دردناک پروتز می شود. طول عمر پروتزهای لگن ، که با استفاده از تکنیک های جراحی مناسب و طرح های مدرن پروتز ساخته می شود ، امروزه تا 20-15 سال است. انتظار می رود این زمان در پروتزهای لگن رابط  سرامیکی و فلزی تازه توسعه یافته طولانی تر باشد. اضافه وزن و فعالیت های تکراری باعث افزایش سایش و کوتاه شدن عمر پروتز می شود. پروتزهای شل شده می توانند در اکثر بیماران با یک عمل جراحی دوم برداشته شوند و دوباره با پروتز لگن جایگزین شوند ، اما عمل جراحی دوم دشوارتر است ، نیاز به استفاده از پروتزهای بزرگ تر دارد و عمر پروتز دوم به اندازه اولی نیست.

جراحی پروتز کامل لگن چگونه است؟

پروتز کامل لگن می تواند تحت بیهوشی عمومی یا اپیدورال (بی حسی) انجام شود. عمل جراحی حدود 2 ساعت طول می کشد. از پمپ های درد داخل وریدی یا اپیدورال برای جلوگیری از درد بعد از عمل استفاده می شود. برای خونی که در طی و بعد از عمل از دست رفته  می توان از طریق ورید خون تزریق کرد. در چند روز اول ، یک بالش V شکل می تواند بین پاهای شما قرار گیرد. تمرینات تنفسی بعد از جداسازی شروع می شوند. روز بعد از عمل سرپا می ایستید. می توانید مسافت های کوتاه را با استفاده از واکر یا عصا قدم بزنید. از آنجا که نشستن در جاهای کم ارتفاع راحت نیست ، بنابراین باید در بیمارستان و خانه از دستگاه های بالابر توالت استفاده کنید. مطابق با توصیه های متخصص ، ممکن است لازم باشد از دادن بار کامل بر روی پای عمل شده برای مدت زمانی خاص خودداری کنید. پس از ترخیص ، انجام تمریناتی که به شما در خانه توصیه می شود بسیار مهم است. برای جلوگیری از ایجاد لخته های خون در پاها، ممکن است لازم باشد  از داروهای رقیق کننده خون استفاده کنید.

بعد از عمل این کارها را انجام ندهید:

• حداقل 8 هفته پا را روی پای دیگر نیندازید
• در حالی که نشسته اید برای برداشتن چیزی از زمین به جلو خم نشوید.
• زانوهای خود را هم عرض باسن بالا نکشید
• در توالت ایرانی ننشینید
• در هنگام نشستن و ایستادن بیش از حد به جلو خم نشوید
• 

• بعد از پروتز کامل لگن چه عوارضی می تواند رخ دهد؟

  عوارض جدی بعد از جراحی پروتز کامل لگن بسیار کم رخ می دهد. شایع ترین مشکل لخته شدن خون در رگ ها (ترومبوز ورید عمقی) به دلیل کند شدن جریان خون در پاها است. برای جلوگیری از این امر ، درمان محافظتی با داروهایی انجام می شود که خون را بعد از عمل رقیق می کند. در صورت لزوم این روش درمانی تا 20 روز قابل افزایش است. شروع پیاده روی در اوایل دوره بعد از عمل و جلوگیری از بی تحرکی این خطر را کاهش می دهد. استفاده از جوراب واریسی می تواند مفید باشد.

  پس از پروتز کامل لگن ، عفونت ، یعنی التهاب پروتز بین 0.1 تا 1.5 درصد است. عفونت در جای دیگر بدن (مثلاً دستگاه ادراری ، دندان) ، وجود دیابت و سایر بیماری های مزمن ممکن است این خطر را افزایش دهد. لازم است قبل از عمل جراحی ، عفونت هایی را که ممکن است در نقاط دیگر بدن ایجاد شود ، درمان کنید. در حین عمل درمان محافظتی با آنتی بیوتیک انجام می شود و با انجام اقدامات احتیاطی خاص در حین جراحی ، خطر عفونت کاهش می یابد. اگر عفونت در پروتز لگن ایجاد شود ، ممکن است رویه هایی مانند جراحی های مجدد ، برداشتن پروتز و قرار دادن مجدد آن پس از مدت زمان مشخصی لازم باشد.

  پس از پروتز کامل لگن ، جابجایی پروتز بین 8-5٪ اتفاق می افتد. جلوگیری از حرکات خاص به ویژه در 6 هفته اول بعد از عمل بسیار مهم است. با پیشرفت در تکنیک های جراحی و طراحی پروتز ، میزان دررفتگی نسبت به سال های گذشته کاهش یافته است.

  اقدامات ویژه ای برای از بین بردن نابرابری قد بین پاها هنگام عمل انجام می شود. اما در بعضی موارد ممکن است لازم باشد طول پا افزایش یابد تا تعادل بافت نرم در باسن حفظ شود و از بروز خطر دررفتگی جلوگیری شود. مشکلی ایجاد نمی کند زیرا اختلاف طول تا 2 سانتی متر توسط بدن متعادل خواهد شد. در صورت لزوم با قرار دادن کفی در کفش می توان مشکل را حل کرد.

  جدا از موارد فوق ، عوارضی از جمله مشکلات ترمیم زخم ، آسیب عروقی یا عصبی ، جابجایی برخی از قسمت های پروتز ، شکستگی اطراف پروتز ، شکستگی در خود پروتز می تواند دیده شود اما بسیار نادر است.

  برای جلوگیری از عفونت بعد از پروتز کامل لگن چه باید کرد؟

  حتی اگر احتمال آن کم باشد ، این خطر وجود دارد که باکتری هایی که وارد خون می شوند به پروتز لگن شما برسند و در آنجا مستقر شوند و باعث عفونت شوند. اگر قرار است طی دو سال اول بعد از جراحی پروتز لگن ، تحت عمل جراحی دندان یا دستگاه ادراری قرار بگیرید ، حتماً از قبل از آنتی بیوتیک استفاده کنید. جلوگیری از ابتلا به عفونت یک ساعت قبل از کارهایی مانند کشیدن دندان ، تمیز کردن سنگ و درمان کانال با آنتی بیوتیک مناسب بسیار مهم است.  بهتر است که با متخصص خود در مورد دوز و مدت مصرف آنتی بیوتیک مشورت کنید.

  همچنین ، شما باید به مراقبت از پا توجه ویژه ای داشته باشید و در صورت بروز علائم عفونت پا و ناخن ، حتما به متخصص خود اطلاع دهید.

  Source: www.ortoklinik.com