آسیب عصب اولنار 2022

عصب اولنار یکی از اعصاب اصلی اندام فوقانی است. عصب ها ساختارهایی هستند که اطلاعات را از مغز به محدوده بدن شما می رسانند و همچنین می توانند پیام ها را به مغز بازگردانند. اعصاب اندام فوقانی اطلاعات مهمی در مورد آنچه که می توانید احساس کنید و حرکاتی که مغز از بدن می خواهد انجام دهد را حمل می کنند.وقتی عملکرد عصب دچار اختلال می شود، ممکن است فرد درد، ضعف و احساسی غیرطبیعی را تجربه کند.عصب اولنار یکی از اعصاب اصلی اندام فوقانی است. عصب اولنار از طریق بهم آمیختگی چندین عصب بزرگ در ناحیه ای اطراف تیغه شانه ایجاد می شود. پس از خروج از این ناحیه، عصب اولنار به سمت بازو حرکت کرده و اطلاعاتی را به بعضی از ماهیچه های دست رسانده و اطلاعات حسی به مناطق خاصی از دست را فراهم می نماید.

علائم آسیب عصب اولنار

سوزن سوزن شدن و بی حسی آرنج

سوزن سوزن شدن و بی حسی دست  که گاهی به عنوان خواب رفتن شناخته می شود، نشانه ای از ایجاد اختلال در سیگنال های عصبی است. این مشکل معمولا به علت وجود فشار یا التهاب در اطراف عصب به وجود می آید. محل خواب رفتن همیشه محلی نیست که اختلال اعصاب وجود دارد.
به عنوان مثال در صورت وجودم سندرم تونل کوبیتال شایع ترین محل خواب رفتن در دست، به ویژه انگشت حلقه و انگشت کوچک است. با این حال محل فشار در عصبی نزدیک مفصل آرنج است که ایجاد درد آرنج می کند.

درد

درد می تواند نشانه ای از بیماری های زیادی باشد و تمایز درد ناشی از اختلال عملکرد عصبی می تواند دشوار باشد. اغلب درد های ناشی از اختلال اعصاب با خواب رفتنی همراه است که در بالا توضیح داده شد. بعلاوه درد مرتبط با عملکرد غیر طبیعی اعصاب اغلب به عنوان احساس سوزشی مطرح می شود که در طول مسیر عصب منتشر می شود. افراد مبتلا به درد عصبی اغلب درد را به عنوان تیر کشیدن و شوک الکتریکی توضیح می دهند.

ضعف

هنگامی که عملکرد عصبی دچار اختلال می شود، مغز جهت ارتباط برقرار کردن برای فعال کردن عضلات خاص دچار مشکل می شود. این امر می تواند به عنوان ضعف عضلات تجربه شود. در حالت حاد ممکن است که این ضعف عضلانی را، به شکل دشوار بودن انجام فعالیت های خاص و یا حرکات قدرتی تجربه کرد. برای افراد مبتلا به آسیب عصب اولنار، ممکن است فرد برای نزدیک کردن انگشتان دست بهم و نگه داشتن اشیاء دچار مشکل شود. در حالت مزمن، افراد مبتلا به فشار عصبی طولانی مدت ممکن است دچار تحلیل عضلانی به نام آتروفی شوند.
آتروفی معمولا غیر قابل برگشت است و با مناطقی از بدن که حجم توده عضلانی عادی خود را از دست داده اند مشخص می شود. آتروفی ممکن است در افراد مبتلا به آسیب عصب اولنار به شکل از دست دادن بافت نرم دست ایجاد شود. نگه داشتن هر دو دست کنار هم می تواند این موضوع را بیشتر مشخص نماید.
همه افرادی که دچار اختلال عصبی هستند، تمام این علائم را تجربه نمی کنند. بیشتر افراد تنها یکی از این علائم را دارند و بقیه ممکن است حتی متوجه این آسیب دیدگی نشوند. افراد دیگر علائم متعددی از اختلال عصب دارند.

حتی اگر فرد هیچ کدام از علائم اختلال اعصاب را تجربه نکند، معاینه دقیق به شناسایی علائم اختلال عصب کمک خواهد کرد.

درمان آسیب عصب اولنار

تنها راه درمان موثر هرگونه وضعیت عصبی این است که محل دقیق منبع مشکل مشخص شود. این امر ممکن است ساده به نظر رسد، اما اغلب علائم مشکلات عصبی در محل آسیب دیدگی عصب تجربه نمی شود. تلاش برای مشخص کردن محل مشکل، اغلب زمانبر بوده و نیازمند آزمایش است، اما برای رسیدن به درمان موثر ضروری است.
تقریبا در تمام شرایط آسیب عصبی، مهمترین اقدام اولیه یافتن راه هایی برای کاهش فشار و تنش بر روی عصبی است که آسیب دیده است.
این کار ممکن به سادگی اجتناب از انجام فعالیت های خاصی باشد که باعث فشار عصبی می شوند. یا ممکن است شامل استفاده از دستگاه هایی برای ثابت نگه داشتن دست و گاهی پد گذاشتن برای محافظت و برطرف کردن فشار باشد.
اگر بخشی از فشار روی عصب در اثر التهاب باشد، روش های درمان التهاب می توانند کمک کننده باشند. گاهی اوقات این درمان ها شامل ضد التهاب های موضعی (اعمال یخ)، داروهای ضد التهابی خوراکی (داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی)، داروهای استروئیدی (از جمله داروهای خوراکی یا تزریق کورتیزون) هستند.
درمان جراحی برای مشکلات عصب اولنار به نوع آسیب عصب بستگی دارد. وقتی عصب اولنار دچار آسیب مستقیم مثل پارگی عصب شده باشد، این آسیب دیدگی ها معمولا سریعا پس از آسیب ترمیم می شوند. گاهی اوقات اگر یک ناحیه آسیب عمده دیده باشد، ممکن است برای اتصال بخش های سالم عصب به پیوند عصبی نیاز باشد. زمانی که روی عصب فشار وجود دارد، روش های جراحی برای کاهش فشار و رفع تنش به کار گرفته می شوند.
در بعضی موارد این کار به سادگی رفع فشار در روشی حداقل تهاجمی است. همچنین ممکن است نیاز به تغییر موقعیت عصب باشد بطوریکه تنش کمتری روی عصب ایجاد شود. یک درمان رایج برای افراد مبتلا به سندرم تونل کوبیتال این است که عصب از پشت آرنج به جلو آرنج انتقال داده شود، بنابراین عصب در زمان خم شدن آرنج تحت تاثیر فشار زیادی قرار نمی گیرد.

Source: www.verywellhealth.com